Ithnan Neon [do zmiany]

x

W Insomnium nie wszystko wygląda zwyczajnie, co doskonale łączy się z mroczną naturą żywota Ithnana. Wygląda on całkowicie inaczej niż jego Luksemburski odpowiedniki i jest od niego młodszy o prawie 6 lat. Zacznijmy jednak od początku. Neon ma około metra czterdziestu wzrostu i waży niewiele ponad 40 kilogramów. Jego niewielka budowa znacząco ułatwia mu pracę zabójcy, którym jest, a o czym świadczy jego psychodeliczny wygląd.
Ithnan ma czysto białe włosy roztrzepane na wszystkie strony świata i mocno posklejane tłuszczem. Część z nich opada chłopcu na twarz przysłaniając jego żółte oczy i opaloną, zarumienioną cerę. Skoro o cerze już mowa, to dość trudno ją dostrzec w innym miejscu niż ręce chłopca. Dlaczego? Bo większość ciała Mithnana pokrywają pobrudzone bandaże i lniany płaszcz.
Młodzieniec nie przebiera się niemalże nigdy, o czym świadczą plamy i poszarpane krawędzie ubioru. Ręce aż do łokci, nogi do koniuszków palców oraz szyję i dolną część twarzy pokrywają jego liczne bandaże – skutecznie utrudniające rozpoznanie jego tożsamości. Nie są one najczystsze i stanowią dobry ślad jego mrocznej działalności. Dodatkowo zasłaniają kończyny, które jakby wyrastają spod jego poszarpanego, lnianego płaszcza obwiązanego aż pod samą szyję. Jedną cechą niecodzienną jego nietuzinkowego stroju jest jego broń. Są to ostrza do rzucania przymocowane do cienkich, czerwonych wstążek oplątanych dookoła rąk Neon. Chłopak potrafi miotać nimi w zasięgu nawet 15 metrów na tyle skutecznie, że odbite od pięciu punktów oplątują wstęgą całego przeciwnika lub przebijają mu krtań gdy ten stara się wykonać unik.

Co tu dużo pisać i opowiadać… Nie ukrywajmy tego dłużej (kto się do tej pory nie zorientował, powinien udać się pilnie do lekarza), Ithnan jest pisany w oparciu o L. z Death Note’a. Charakter też musi mieć podobny. Nieprawda? Może jednak troszkę go rozpiszę.
Zacznijmy od tego, że Ithnan wychowywał się w sierocińcu. Nie było to miejsce dla utalentowanych lub inteligentnych… Więzione tam bachory bawiły się by zapomnieć o byciu porzuconym, biegały by w odpowiednim momencie uciec stamtąd, a także przemilczały większość spędzonych tam dni. Neon nie należał do odmiennych w tym temacie. Bawił się sam, układając wieżowce z kości do kry, budował labirynty z kart, rzucał do tarczy ołówkami, ale zawsze sam i w ciszy.  Stąd też wzięło się późniejsze milczenie Ithnana. Mówi on niewiele i tylko wtedy gdy potrzeba tego w danej sytuacji. Jego ciało nauczyło się wręcz negować istnienie dźwięków, których adresem docelowym nie jest jego osoba. Ptak śpiewa? Nie jest mu ta informacja potrzebna, więc o tym nie wie. Proste.
Podobnie jest z jego spokojem i „hobby”. Po dzień dzisiejszy chłopak unika jakichkolwiek emocji, a w wolnych chwilach lub gdy intensywnie myśli i analizuje, „bawi się” w zadania logiczne. Najczęściej jest to układanie tych samych puzzli w inny sposób, ustawianie planu Luksemburga z kilku tysięcy kostek do gry, budowanie z kart do gry labiryntów na cały pokój, bujanie kubkiem po jego krawędziach tak by pojedyncza kropla wody się z niego nie wylała, układanie samotnych scrabli z 10 opakowań gry, a także inne, specyficzne i niespotykane atrakcyjne zabawy. Praktykowanie ich ułatwia mu skupienie się na ciężkiej sprawie i wiązanie ze sobą faktów. Seria morderstw losowych szefów mafii na obszarze całej Europy? On jest w stanie powiązać je z powolnym, acz regularnym wzrostem wartości akcji dużej firmy transportowej. Mało, bo Ithnan nie tylko to ze sobą powiąże, ale na podstawie kartotek zamordowanych i pracowników firmy, a także sposobów mordowania, miejsca i czasu zgonów, ewentualnych zdjęć i prowokacyjnych przesłuchań, jest w stanie dotrzeć kto był mordercą i w jakim celu zabijał. Detektyw? Najlepszy.
Oczywistością jednak jest to, że kamienna twarz i serce w połączeniu z nietuzinkowymi sposobami koncentrowania się, są niestandardowymi cechami uosobienia nastolatka. Tak też jest z jego „stylem”, czasami nazywanym usposobieniem społecznym. O aspołeczności mówić tu nie trzeba, wpisano ją już domyślnie. Jej przejawem jest też podejście do ludzi, których traktuje zawsze jak „osoby do sprawdzenia”. Jeżeli ktoś z rządu podsunie mu inną osobę do współpracy, Neon najpierw sprawdzi umiejętności, przeszłość, powiązania z innymi, tej osoby, a dopiero potem zacznie koncentrować się na pracy. W końcu on też musi mieć pewność, że współpracownik wytrzyma z nim.
Kto nie denerwowałby się, gdy po ujawnieniu serii morderstw powiązanych z „prawie zamkniętą sprawą”, detektyw siedzi z podkulonymi nogami na fotelu i w kamiennym spokoju pije herbatkę z porcelanowej filiżanki albo powoli zjada ciastko, oddzielając każdą jego część składową i uważnie ją analizuje wzrokiem? Na to przygotowani muszą być obcy dla Ithnana. Inna sprawa z jego stałymi współpracownikami. Chłopak bowiem nauczył się (prawdopodobnie, specjalnie dla nich) być bardziej „społeczny”. Umie się uśmiechnąć, wita się poprzez uścisk dłoni, stoi za fotelem opierając się po niego rękoma (nawet na fotelach i krzesłach siada z podkulonymi do góry nogami). Wygląda to zazwyczaj sztucznie, jednak starań nie można mu odmówić.
Warto jednak wspomnieć jeszcze o kilku rzeczach. Neon stara się nie wychodzić ze swojego „gabinetu” zwanego bazą operacyjną. Jest to niewielka kawalerka podłączona do rządowego kabla internetowego, posiadająca prywatną stację komputerowo-śledczą z modulatorem głosy, połączeniem do  sieci satelitów nad Luksemburgiem, a także z własnym generatorem prądu. W końcu, gdy Ithnan zleci już ścisłą obserwację kogoś, to musi mieć dostęp do nawet 10 kamer na raz. Gdy ktoś jednak zmusi go do „pracy w terenie” lub zmiany miejsca pracy (czasem rząd wymaga spotkania twarzą w twarz), chłopak ma dwa style chodzenia. Jeżeli nie śpieszy mu się lub nie ściga kogoś to idzie lekko zgarbiony, z wyciągniętą do przodu głową i rękoma w kieszeniach. Inna sprawa, gdy ktoś już zmusi go do biegu. Wygląda wtedy jak typowy parkourowiec – robi długie kroki na zgiętych nogach i trzyma ręce blisko ciała by w każdej chwili zmienić kierunek biegu, np. łapiąc się latarni ulicznej i przeskakując dookoła niej o 180 stopni.
Jak więc już raz napisałem – typowy L. Czy ktoś zaprzeczy? Ja na pewno nie.

Całkowicie inna sprawa tyczy się charakteru i usposobienia Ithnana. Ze względu na „wychowanie” i przyzwyczajenie do swojego zawodu, często nazywanego przez niego samego powołaniem lub przeznaczeniem. W końcu seryjni mordercy nieczęsto są normalnymi ludźmi, bądź tylko takich udają.
Zacznijmy od standardów, czyli tego jak Neon zachowuje się zazwyczaj. Ciężko to dobrze opisać, gdyż „zazwyczaj” oznacza „gdy pracuje” czyli gdy zabija. Tak dokładnie – przynajmniej ¾ każdego swojego dnia pracującego chłopakowi zajmuje tropienie, infiltracja i morderstwo. W końcu zleceniodawcy mają różne widzi-mi-się, a nie ma dwóch takich samych morderstw. Tym bardziej gdy zabójstwa te dostarczają radości. Na podstawie tego można wywnioskować kilka cech Itchnana. Pierwsza z nich to pracoholizm – on pracuje cały czas, obserwując ludzi, trenując ciało i styl walki, zdobywając informacje o dobrych na zasadzki miejscach. Następną jego cechą, a nawet wadą, jest pewność siebie – zdobyte doświadczenie i miano „najlepszego posłańca mafii” napełniły chłopaka tak dużym przekonaniem o swej sile, że w żadnej sytuacji nie ucieknie on z walki. Do tej wady jednak dobrze komponuje się jego bystry, przebiegły umysł. Niespodziewane ataki, wykorzystanie otoczenia i szarych przechodniów w morderstwie – nic nadzwyczajnego dla jego intelektu, on jest w stanie po prostu wszystko wykorzystać przeciwko swojemu celowi…
Jednak nie tylko pracą Neon żyje. Czasem bowiem przychodzi mu spędzić czas na „spacerze” po pustych ulicach Insomnium lub rozmowie z innymi członkami mafii, w których kręgach kręcą się także Obdarzeni. Widać wtedy dobrze pogardliwe usposobienie chłopca. Odnosi się on do wszystkich jak do psów oczekujących na soczysty kąsek z jego talerza. Uważa, że tylko zrodzeni przez Insomnium mają prawo w nim żyć. Nie licząc jednej osoby, na którą poluje od długich lat…
„Pewnej nocy, Ithnan ujrzał fragment dnia z życia tajemniczego wariata, który przedstawiał się jako „N”. Pracował on w niewielkim, ciasnym, ciemnym pomieszczeniu z 8 monitorami, na których widniały twarze niedawno zamordowanych przez Neona. Spoglądając na nie, ustawiał on z kości plan miasta, lecz gdy dochodził do najwyższego wieżowca, jedna z kostek upadała powodując lawinę i niszcząc cała makietę. On jednak się nie poddawał, za każdym razem budując miasto inaczej i wypowiadając imię innego trupa. Gdy ofiary się skończyły szepną do samego siebie: „Odnajdę cię, pomimo że nie mam żadnych poszlak!” i szybkim ruchem zeskoczył z krzesła kierując się do drzwi pokoju…”
Od tamtego czasu, coś potężniejszego od woli Ithnana, zmusza go do polowania na tajemniczego emo imieniem N. Nie ma on jednak żadnych śladów ani informacji z nim związanych. Minęło już też zbyt wiele lat, by być pewnym jego wyglądu i autentyczności wizji. Chłopak jednak uważa, że to świat w którym żyje, powierzył mu zadanie zgładzenia tej osoby, więc temu celowi chce poświęcić swoje życie.

- Ithnan Neon zazwyczaj przedstawia się jako „N.”
- Ithnan pracuje dla Rządu Luksemburgu jako informator. Ma wpływy i kontakty umożliwiające mu prace na szerszą skalę niż nie jednemu innemu agentowi.
- Neon walczy i zabija rzucając swymi ostrzami na wstęgach. Te skutecznie odbijają się od przedmiotów w które nie uderzą prostopadle, a gdy chłopak pociągnie wstęgę, wracają szybko mu do ręki.
- Ithnan w tej chwili współpracuje z Noya (uzgodnione z graczem).